Sizde böyle misiniz?

Ne garip aslında herşey.

Suyun akışına sürüklenip gidiyorum.

Balıklar bile arada başını dışarı çıkarıp bakarken, ben şöyle bir nefes alıp kendimi dinleyemiyorum.

Yoruluyorum ama yorgunluğumu hissedecek bir kahve içemiyorum.

Nefesim daralıyor ama oksijenimi artıracak bir yerde duramıyorum.

Etrafım o kadar kalabalık ki, içimin yalnızlığına dönüp bakamıyorum.

Hergün haberlerde üzücü olaylar izliyorum ama ertesi gün bizi alıştırıyorlar.

Neden böyleyim? ya da neden böyleyiz?

Siz de böyle misiniz bilmiyorum...

Yine gökyüzü gibiyiz..

Güneş mi getirmedi yazı... yoksa yaz mı güneşi getirmedi...

Baharın çoşkusunu hissedemeyince, oyunu yarım bırakan çocukların hüznüne büründük.

Ne yüreğimiz ısındı, ne de içimize kelebekler girebildi..

Halbuki nasıl ihtiyacımız varmış güneşin altın yansımalarına.

Bakışlarımızın parıltısı bu yüzden mi sönük kaldı.

Ruhumuz soğuktan mı kaldı öylece, dışarı çıkamadı.

Suskunluğumuz hep bundan mı?

Gökyüzü....yine senin gibiyiz.

Bir öyle ...bir böyle..

Huzurlu geceler...

Güzel bir gece..

Tatlı bir huzur..

Bir daha bu anları yaşayamayacağım diye düşünüp..

Zamanı doyasıya içine çektiğiniz anlar vardır ya..

O tarif edilemez zaman dilimlerinden birini yaşıyorum.